(ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2011 - ÔÅÕ×ÏÓ 67)
Αριθμός απόφασης: ΑΠ 162/2011
Τμήμα: Τμήμα Ζ΄ (Ποιν.) (Συμβ.)
Πρόεδρος: -
Εισηγητής: Α. Ξένος
Αναίρεση. Παραδεκτό. Προθεσμία άσκησης. Η διακοπή λειτουργίας Δικαστικού Μεγάρου και η ασθένεια της αναιρεσείουσας, για την οποία νοσηλεύθηκε, συνιστούν λόγους ανωτέρας βίας, επομένως η αναίρεση ασκήθηκε εμπρόθεσμα.
Άρθρο: 473, 474 παρ. 1 και 2, 507 παρ. 1, 476 παρ. 1, ΚΠοινΔ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Από τις διατάξεις του άρθρου 474 παρ. 1 και 2 ΚΠοινΔ προκύπτει ότι με την επιφύλαξη της διατάξεως της παρ. 2 του άρθρου 473, το ένδικο μέσο της αναιρέσεως κατά της καταδικαστικής αποφάσεως ασκείται με δήλωση στον γραμματέα του δικαστηρίου που εξέδωσε την απόφαση (ή το βούλευμα) ή στο γραμματέα του Ειρηνοδικείου ή στον προϊστάμενο της προξενικής αρχής που βρίσκεται στο εξωτερικό και στην περιφέρεια των οποίων κατοικεί ή διαμένει προσωρινά ο δικαιούμενος. Για τη δήλωση συντάσσεται έκθεση που υπογράφεται από εκείνον που την υποβάλλει ή τον αντιπρόσωπό του (άρθ. 465 παρ. 1) και από εκείνον που τη δέχεται. Στην έκθεση πρέπει να διατυπώνονται και οι λόγοι για τους οποίους ασκείται το ένδικο μέσο. Περαιτέρω, από τις διατάξεις των άρθρων 507 παρ. 1 και 473 παρ. 1 ΚΠοινΔ, η προθεσμία για την άσκηση αναιρέσεως, όπου η ειδική διάταξη νόμου δεν ορίζει διαφορετικά, είναι δέκα ημέρες από τη δημοσίευση της αποφάσεως. Κατά την παράγραφο 3 του άρθρου 473 που προσετέθη με το άρθρο 3 του ν. 969/1979, η προθεσμία γα την άσκηση της αναιρέσεως αρχίζει από τότε που η τελεσίδικη απόφαση θα καταχωρηθεί καθαρογραφημένη στο ειδικό βιβλίο που τηρείται στη γραμματεία του ποινικού δικαστηρίου. Δεν απαιτείται, όπως προκύπτει από τις προαναφερθείσες διατάξεις, προηγούμενη επίδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως στον αναιρεσείοντα κατηγορούμενο εάν αυτός ήταν παρών κατά την απαγγελία της ως άνω αποφάσεως. Ως παρών θεωρείται και ο κατηγορούμενος, ο οποίος εκπροσωπήθηκε στη δίκη, κατά την οποία εκδόθηκε η προβαλλόμενη απόφαση από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του, σύμφωνα με το άρθρο 501 παρ. 3 του ΚΠοινΔ. Τέλος, κατά το άρθρο 476 παρ. 1 του ιδίου Κώδικα, εκτός άλλων περιπτώσεων, όταν το ένδικο μέσο ασκείται εκπρόθεσμα είναι απαράδεκτο και το δικαστήριο ή το δικαστικό συμβούλιο που είναι αρμόδιο να κρίνει σχετικά, ύστερα από πρόταση του Εισαγγελέα και αφού ακούσει τους διαδίκους που εμφανιστούν, κηρύσσει απαράδεκτο το ένδικο μέσο. Κατά τη γενική όμως αρχή του δικαίου, κατά την οποία «κανένας δεν υποχρεούται στα άδυτα», μπορεί ο αναιρεσείων να επικαλεσθεί στην αίτηση αναιρέσεως λόγο ανώτερης βίας ή ανυπέρβλητου κωλύματος, εξ αιτίας του οποίου κατέστη αδύνατη η εμπρόθεσμη άσκησή της καθώς και τα αποδεικτικά μέσα που αποδεικνύουν τον λόγο αυτόν. Ως ανώτερη βία, η οποία δικαιολογεί την εκπρόθεσμη άσκηση του ενδίκου μέσου νοείται κάθε γεγονός απρόβλεπτο και εξαιρετικό, είτε αντικειμενικό είτε σχετικό με το πρόσωπο του δικαιούχου, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσε να αποτραπεί με μέτρα εξαιρετικής επιμελείας και συνέσεως, ανυπέρβλητο δε κώλυμα θεωρείται εκείνο, το οποίο, οπωσδήποτε, δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του διαδίκου που ασκεί το ένδικο μέσο και δεν μπορούσε να υπερνικηθεί από αυτόν με κανένα τρόπο. Αν ο επικαλούμενος λόγος δεν είναι βάσιμος, δηλαδή, δεν συνιστά ανώτερη βία ή ανυπέρβλητο κώλυμα, ή δεν αποδεικνύεται η εκπροθέσμως ασκηθείσα αίτηση αναιρέσεως, απορρίπτεται ως απαράδεκτη.
Στην προκειμένη περίπτωση από την αναιρεσείουσα, προς δικαιολόγηση της ασκήσεως της κρινομένης αιτήσεως αναιρέσεως στις 24-8-2010, με όσα ισχυρίζεται, προβλήθηκε ότι από της 12-5-2010 που άρχισε η δεκαήμερη προθεσμία για την άσκηση του ανωτέρω ενδίκου μέσου (αφού η καταχώρηση της προσβαλλομένης αποφάσεως στο ειδικό βιβλίο της γραμματείας του δικαστηρίου που την εξέδωσε έγινε στις 11-5-2010) επήλθε αναστολή της προθεσμίας αυτής και δη από 14-5-2010 έως 4-6-2010. Περαιτέρω προβλήθηκε, ότι πριν λήξει η ως άνω προθεσμία αναστολής και δη στις 3-6-2010 ασθένησε και χειρουργήθηκε σε κλινική στο Βελιγράδι και η εξ αυτού ανωτέρω βία και το ανυπέρβλητο κώλυμά της προς άσκηση της αιτήσεως αναιρέσεως διήρκεσε μέχρι και 19-8-2010. Από τα περιστατικά για τα οποία γίνεται λόγος στην προαναφερόμενη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου έπεται ότι η αναιρεσείουσα, λόγω της διακοπής της λειτουργίας των δικαστικών υπηρεσιών που στεγάζονταν στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, από ανωτέρα βία αδυνατούσε να ασκήσει το ένδικο μέσο που εδικαιούτο κατά της προσβαλλόμενης αποφάσεως ενώπιον του Γραμματέα του Ποινικού Τμήματος του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και ανεστάλη από 14-5-2010 έως 4-6-2010 η προθεσμία για διενέργεια αυτής της διαδικαστικής πράξεως, ενώ είχαν διανυθεί μόνο δύο ημέρες από τη δεκαήμερη προθεσμία ασκήσεως της αιτήσεως αναιρέσεως. Επίσης από την επικαλούμενη από την αναιρεσείουσα και προσκομιζόμενη ως άνω ιατρική βεβαίωση προκύπτει ότι το ανυπέρβλητο κώλυμα από την ασθένειά της και τη νοσηλεία της στην κλινική στο Βελιγράδι έληξε στις 19-8-2010 και από τότε μέχρι την άσκηση της ενδίκου αιτήσεως αναιρέσεως δεν είχε συμπληρωθεί η δεκαήμερη προθεσμία, διότι ισχύει η κατ' άρθρο 473 παρ. 4 ΚΠοινΔ αναστολή των προθεσμίων για την άσκηση ενδίκων μέσων κατ' αποφάσεων, ανεξάρτητα από ότι και μέχρι 24-8-2010 δεν είχε συμπληρωθεί η δεκαήμερη ως άνω προθεσμία.
Επομένως η υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως κατά της παραπάνω αποφάσεως του Τριμελούς Πλημ-μελειοδικείου Θεσσαλονίκης και με την οποία η καταδικασθείσα αναιρεσείουσα προβάλλει ορισμένο λόγο αναιρέσεως θεωρείται ως εμπροθέσμως ασκηθείσα και είναι παραδεκτή.
